Rozdział 8

Szybkim krokiem przekroczyłam próg domu. Dosłownie mówiąc wybiegłam z tamtąd. Nie wiedziałam nic. Dokąd chce się teraz udać ? Co mam teraz zrobić ? Co mam na to wszystko poradzić ? Nic. Kompletna pustka w głowie. Jedynie co teraz latały mi cztery słowa „ To nie może być prawda”.

Przebiegłam przez ulice. Biegłam. Nie zwracałam na nic uwagi. Po prostu leciałam jak armata po wystrzeleniu. Przepychałam multum ludzi. W pewnym momencie znalazłam się w parku. Sunęłam się po pniu drzewa. Skuliłam nogi. Łzy wyleciały.

Dlaczego mnie to spotyka ? Dlaczego nie mogę mieć normalnego życia ? Jak przeciętny człowiek ? Dlaczego muszę mieć tak wszystko zawalone problemami ? Powoli nie wytrzymywałam. Tyle się już wydarzyło w moim życiu. Pokłócenie się z rodzicami i to bardzo… już ich nie widziałam rok. Wymieniając dalej spotkanie Nathana, narkotyki, poronienie. To wszystko wciąż mnie przerastało i wracało. A tutaj jeszcze się okazuje , że mam starszego brata. Brata o którym nic nie wiedziałam. Za pewne każdy by się cieszył z tego, ale nie ja. W pewnym sensie cząstka mnie mówi to fajnie super masz brata masz jakieś oparcie, możesz z kimś pogadać, poznasz go może się okazać super bratem, ale ta druga cząstka mówi strasznie inaczej a jak on się okaże dupkiem, że było lepiej bez niego, jak będzie jeszcze gorzej razem z nim. To wszystko mnie doprowadzało do szału. Co miałam zrobić ? Nie wiem co dalej …. Co z tym zrobię… pomocy !!!

- Wszyscy cię szukają – usłyszałam znajomy głos i poczułam jego rękę na moim ramieniu lecz nie sprawdziłam kto dosłownie stoi przede mną. – wszystko w porządku ? – padło pytanie.

- Nie nic nie jest w porządku ! – dopiero w tedy podniosłam głowę i ujrzałam znajomą twarz czyli kłódko mówiąc stał przede mna Logan. Łzy dalej spływały mi po policzkach. – Nie chce tak żyć ! Chce wszystko cofnąć te pieprzone 12 miesięcy do tyłu ! Dlaczego to musi mnie spotykać ? Dlaczego ? – podniosłam się tym samym stojąc parę centymetrów ode mnie. Zaczęłam go bić szturchać – Dla-cze-g-o moje życie jest tak spieprzone ! – nic nie aragował pozwolił , abym nadal go biła – Dlaczego powiedz mi ! – opadłam z sił. Ledwo co mnie złapał. Klękłam na kolana. – Powiedz mi – wymówiłam to ciszej i wtuliłam się w jego klatkę piersiową tym samym zostawiając mokrą plamę na jego bluzce. On jedynie mnie uciszał i lekko kołysał w przód i w tył. Pomagało. Coraz mniej płakałam. W końcu już nawęd nie miałam siły dalej płakać.

- Zawieść cię do domu ? Powinnaś się teraz położyć.

- Nie, nie chce wole tutaj zostać. Nie chce, żeby Mikela zadawała mi masę pytań na które sam nie znam odpowiedzi.

- Nie możesz tutaj zostać noc dziś jest wyjątkowo zimna. Przeziębisz się.

- Może i to lepiej

- To na pewno nie będzie lepiej. Pojedziemy do mnie tam przynajmniej jest ciepło okej ?

- Może być

(***)

Siedziałam na białek kanapie w salonie. Nogi miałam podkulone. Szczelnie okryta brązowym kocykiem. Cała zapłakana. Pogrążona w myślach.

- Przyniosłem ci ciepłą herbatę z miodem i cytryną od razu lepiej się poczujesz i przy okazji cię rozgrzeje.

- Dzięki – wzięłam od niego kupek z cieczą tym samym pierwszy łuk herbaty

- Lepiej troszka ? – odezwał się po chwili ciszy

- Tak – na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech

- Może weźmiesz przyśnić i się położysz spać i jutro na spokojnie to sobie przemyślisz i odwiozę cię do domu

- Nie, nie będę ci sprawiała kłopotu zostanę tutaj sama

- O nie, nie zostaniesz tutaj już maszeruj mi na górę

- Haha, nie jesteś moją mamą, żeby mi tak rozkazywać

- Ale jestem twoim przyjacielem ?

- Tak jesteś

- No to na co czekasz wstawaj

Wstałam i skierowałam się prosto za Loganem czyli na górę. Po któdkim czasie znaleźliśmy się w jego pokoju.

- Tam jest łazienka – od razu poszłam w wyznaczone już wcześniej miejsce – Czekaj – stanęłam w progu łazienki. Wyciągną coś z szafy i mi podał – Trzymaj

- Ta sama bluzka i spodenki co wtedy. Dziękuje ci za wszystko co dla mnie zrobiłeś dziś. Pomogłeś mi.

- Drobiazg. A co do Jamesa to jest naprawdę spoko. Sam mówił, że cię szuka, że ma młodszą siostrę. Na pewno tak jak i ty i ja i on jesteśmy tym zdziwieni. Ale jeśli go bardziej poznasz naprawdę nie jest taki zły. Jest jak dla mnie jak brat dla ciebie będzie jeszcze fajniejszym bratem. Czasami jest zbyt opiekuńczy, miły, a czasem bardzo porywczy. Sama to z twierdzisz jaki on jest przecież musisz z nim pogadać.

- Może masz racje. Dziękuje

- Wrazie czego będę na dole, a ty możesz się przespać.

*Logan*

Z schodziłem wolnym krokiem na dół do salonu. Po paręnastu sekundach klapnełem sobie na kanapie. Naprawdę jestem tym wszystkim zaskoczonym. James mówił, że szuka swojej siostry, ale nie spodziewałem się nigdy tego, że to będzie Liz. Na pewno teraz jest jej trudno i ciężko tą wiadomością. Na pewno teraz wszyscy się o nią martwią, a ona nie chce do nich zadzwonić ich poinformować. Na pewno chce, ale sądzę, że nie wie co powiedzieć.

Wyciągnąłem telefon z kieszeni i napisałem esemesa.

„Nie martw się o Liz jest cała i bezpieczna u mnie w domu odwiozę ją jutro”

Wysłałem do Melisy, żeby się o nią nie martwiła na pewno zachodzi od zmysłów. Po krótkiej chwili dostałem odpowiedz.

„ Już się bałam, że jej się coś stało dzięki za pomoc”

Odczytałem. Postanowiłem też, że wyśle Jamesowi wiadomość na pewno jak jak Melisa się o nią martwi. Znalazł siostrę, która zaraz usiekała i nikt ją nie widział.

„Liz jest u mnie”

Kłódka wiadomość została od razu wysłana. Nie minęło 5 minut jak dostałem odpowiedz

„To dobrze , ze jej nic nie jest zaraz będę u ciebie”

„Lepiej nie przyjeżdżaj dzisiaj musi to wszystko przemyśleć na spokojnie daj jej czasu na to przyjęć jutro” odpisałem

„Może i masz racje. Będę jutro i wtedy z nią porozmawiam na spokojnie”

Odłożyłem telefon na stół, a sam się położyłem na kanapie i owinąłem się kocem.

*Liz*

To miło z strony Logana, że mną się zają. Strasznie mu się dziwie tym. Zna mnie zaledwie trzy dni, a tak mi pomógł. Jak by wiedział co się zdarzyło te paręnaście dni, parę lat , kilkanaście minut, godziń i multum sekund. Co by zrobił jak by się o tym wszystkim dowiedział ? Odwrócił by się ode mnie ? Czy też nie ? Dlaczego nie mogę tego przewidzieć ? Dlaczego nie mogę poznać mojej przyszłości ? Co jeszcze mnie sodka ?

Rozmyślałam nie mogłam zasnąć.

To wszystko nie dawało mi spokoju. Po prostu nie umiałam przestać o tym myśleć.

Zeszłam z łóżka i skierowałam się prosto na dół do kuchni. Po drodze minęłam salon i śpiącego już Logan. Starałam się iść najciszej jak tylko potrafię, żeby go nie obudzić, ale mój pech chciał inaczej. Podknełam się…. W sumie sama do końca nie wiem o co. Wywaliłam się z hukiem na korytarzu.

- Cholera…

- Co jest ? – zapytał zaspany brunet

- Nie nic podknełam się niechcący i upadłam przepraszam cię jeśli cię zbudziłam.

- Spoko. Nie możesz zasnąć ?

- W pewnym senię to tak

- Posiedzę z tobą dotrzymam ci towarzystwa może być ? – znów padło z jego strony ptanie

- Jeśli chcesz to jasne – uśmiechałam się

Gadaliśmy w sumie o wszystkim i o niczym. Jak znali byś my się już dawna. Tematów nam nie brakowało   

 ________________________________________________________

No to napisałam już kolejny rozdział :)  Mam tyle wam do powiedzenia, ale nie wiem czy wszystko zapisze tu bo jak znając nie coś na pewno zapomnę napisać :D

1. No to mamy rozdział z Loganem i Liz :) W sumie podoba mi się , no ale bardziej to od was zależy czy wam się podoba czy też nie 

2. Niedługo będzie 1000 wyświetleń za ktore bardzo dziękuje wam :*

3. Miałam zrobić zwiastun :) Wic go zrobiłam. Spodziewałam się innego efektu, no ale wyszedł jak wyszedł :) Sondzę , że piosenkę źle dobrałam no ale nie mogłam znaleźć jakieś fajnie. Jak wam sie podoba zwiastun? 

4. No i dziś nasz Logan ma urodziny *.* To już bedzie 24 lat *.* Jeju jak ten czas szybko leci i w sumie aż za szybko. Dlaczego ? Wiem , ze tego ani nie przeczyta ani nie zobaczy, ale napisze i tak
Happy Birthday LOGAN! <3