Rozdział 22

Logan

Moje myśli od dłuższego czasu zaczęły mnie uwierać, a co było najgorsze w tym, że mój mózg myślał o jednym w tej chwili. Nathan. To imię z niewiadomych mi przyczyn sprawiło na moim ciele ogromnie ciarki przechodzące  od czubka palca u nogi, aż po koniuszki moich włosów. Czemu on ? Czemu ten człowiek znów czegoś chce ? Czemu ten pieprzony pajac nie może sobie odpuścić i nie zostawi ją na zawsze w spokoju ? Czemu musi wpychać swoje śmierdzące kopyta w jej życie ?

Było już tak dobrze, a Liz już prawie o nim zapomniała. Dlaczego on tu przyszedł ? Jestem pewien, że coś kombinuje. Coś czego normalna społeczność tego nie zrozumie. Musiałem jak najszybciej podciąć jakieś działanie co do tego.

Dlatego pewnie stałem pod wielkim domem, który można zaliczyć do typowych wili, które swoją wysokością odstraszały małe dzieci w czasie kolędy. Nie chciałem pukać w brązowe ze rożnymi krętymi wzorami drzwi, ani dzwonić dzwonkiem. Musiałem zrobić zupełnie co innego niż zazwyczaj robi się przy przyjściu do kogoś do domu zanim wkroczy się do jego mieszkania.

Delikatnie i po cichu skręciłem w prawo za róg domu. Schyliłem się i na kucaka przeszyłem tak, żeby nikt nie zobaczył mnie przez okno. Czułem się jak jakiś psychopata, który robi nie wiadomo jakie rzeczy, ale szybko ta myśl się rozwiała, gdy kontem oka w środku domu dostrzegłem Nathan’a siedzącego na skórzanej kanapie rozkoszujący się tanim drinkiem. Zauważyłem także męską sylwetkę chodzącą niespokojnie po całym salonie. Gdy brunet chciał go poczęstować szklanką alkoholu on jednak odmówił. Niewiadomych mi przyczyn wydawało mi się dość dziwne. Do tego sylwetka przypominała mi pewną osobę, którą bym nie podejrzewał, że współpracuje razem z moim wrogiem.

Liz

Boje się swojego czynu, który zrobiłam ostatniego wieczoru z niewiadomych mi przyczyn ostatnio mam objawy paniki.

Pięć minut temu wzbudziłam się ze śpiączki, leżałam w tym samym pokoju co wcześniej nie przenieśli mnie na górę woleli się nie przemęczać. Pielęgniarka, która mnie pilnowała od razu powiedziała mi, że musimy natychmiast iść porozmawiać z moją lekarką prowadzącą i specjalnie dla mnie zrobi dodatkową sesje.

Bałam się, bałam się tam się udać, bo będę musiała powiedzieć jej co tak naprawdę skłoniło mnie do tego wrzasku.

Siedziałam na niewygodnym drewnianym krześle po drugiej stronie biurka czekając na lekarkę, która zjawiła się dopiero po dziesięciu minutach siedzenia tutaj.

- Witam cię Liz – zamknęła za sobą drewniane drzwi od pomieszczenia i usiadła na swoim krześle po drugiej stronię – Jak się czujesz ? – tak do pytanie było tutaj standardowe – zanim mi odpowiesz zastanów się nad swoją odpowiedzią – uśmiechnęła się w moją stronę i zaczęła wyciągać stertę papierów z szuflady obok.

Jak się czuje ? Od kand jestem tutaj, każdy każdego dnia wypytywał się o to i kazał mówić liczbę od jeden do dziesięciu jakie stadium jest mój humor. Jedynka oznaczała, że jest bardzo, ale to bardzo ze mną źle natomiast dziesiątka była oznaką całkowitego wyleczenia się tego dołka. Wiec jaka liczna odpowiadała mojemu stanu zdrowia ?

- Możliwe, że jest dobrze – mruknęłam pod nosem ledwie słyszalnie – ale też do końca nie wiem czy nie jest też źle – popatrzyłam prosto w oczy lekarce – wiec moją oceną mojego humoru jest pewnie liczba pięć, która jest połową złego i dobrego samopoczucia.

- Dobrze – napisała ostatnie zdanie w swoich notatkach po czym zamknęła zielony zeszyt i popatrzyła się na mnie – Czy chciałabyś porozmawiać ze mną ? albo z kimś z rodziny lub z jakiś przyjacielem ?

- Nie mam pojęcia – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, gdyż nie wiedziałam czy chce z kimś rozmawiać o czym kol wiek.

- a czy mogła byś mi wytłumaczyć dlaczego wczorajszego dnia wybiegłaś z swojego pokoju i zaczęłaś krzyczeć ? Co się Liz stało ?

Wiedziałam, że to pytanie prędzej czy później padnie z jej ust. Co jest najgorsze nie wiem czy mam opowiedzieć jej o wszystkich rzeczach dla którego to zrobiłam czy też zostawić to dla siebie…

- Wiesz przecież, że rozmowa pomaga więc możesz ze mną o tym porozmawiać, a ja ci obiecuje, że nikomu nic nie powiem co się tak naprawdę stało. Wiesz, że obowiązuje mnie tajemnica zawodowa.

Niby miała racje, ale sama nie wiedziałam

- Zrobiłam tak booo…- szukałam dobrego rozwiązania w swojej głowie – przyśniła mi się pewna sprawa…, która wyglądała strasznie realistycznie..

- Jaki by to sen ? – spytała mnie po dłuższym moim milczeniu

- Boje się o nim mówić…boje się, że może się to zdarzyć naprawdę, a tego nie chce gdyż chce jeszcze żyć..

- Liz co masz na myśli mówiąc te słowa ? – poprawiła się na obrotowym krześle i popatrzyła mi prosto w oczy szukają zapewne w nich jakieś odpowiedzi – możesz mi zaufać – dodała

- Bo… przyśnił mi się mój były chłopak.. Nathan.., który chciał mnie zabić 

___________________________________________________________________

Witam was po naprawdę dłużej przerwie.. postanowiłam dokończyć rozdział który był już wcześniej rozpoczęty i w końcu go tutaj wstawić.. mam strasznie dużo pomysłów na tego bloga, ale strasznie czasem nie wiem jak zacząć jakieś rozdziały przychodzi mi to z trudnością w głowie lepiej to wszystko wygląda niż już takie zapisane na komputerze.. no ale dobra informacją dla was mam taką, że nie rezygnuje z pisania tego bloga nadal będę tutaj dodawać rozdziały, choć nie wiem czy ktoś będzie w ogóle je czytał no cóż przekonamy się...i z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy które na pewno jakieś będą..

Rozdział 21

Liz

Stanęłam na środku korytarza po między dwiema czystymi białymi ścianami na których wisiały prawie usychające kwiaty. Na jednym wdechu zaczęłam krzyczeć piskliwym, a jednocześnie łamiącym się głosem. Dokładnie sama nie wiedziałam co mówię. Za szybko teraz leciał czas, żeby przejmować się tymi wszystkimi rzeczami. Pielęgniarki już dawno usłyszały mój głos i od razu co zrobili przybiegli prosto do mojej osoby. Był wielki chaos. Lekarze nie mogli ze mną dać sobie rady, gdy oni chcieli złapać mnie za ręce, żeby założyć mi ten pieprzony biały kaftan bezpieczeństwa ja za każdym razem wyrywałam się im lub kopałam, gdzie tylko moja noga mogła dosięgnąć. Po woli moje całe ciało zaczynało słabnąć od dużego wysiłku, którego musiałam poświecić temu zdarzeniu. Prędzej czy później kiedyś musiało się to zdarzyć i w końcu opadłam na śnieżnobiałe zimne kafelki. Starczy mężczyzna coś o koło czterdziestki lekko przygarbiony z okularami na czubku nosa i po woli siwawymi włosami podniósł mnie z podłogi i szybkim ruchem wziął kaftan i zaczął nakładać na moje obolałe jak i chwilowo nie obecne ręce, które wyglądały jak z waty cukrowej, którą swoją drogą lubiłam jeść, kiedy byłam małą dziewczynką. Gdy sprawdzał sznurki, które sam zawiązał z tyłu moich pleców, żeby upewnić się czy na pewno się nie rozwiązały tak mocno pociągną za jeden, że to podziałało na mnie jak czerwona płachta na byka. Zaczęłam znowu się szamotać  i wyrywać i co było najważniejsze wyswobodzić się z tego czegoś co podobno mnie chroniło. Przyszła moja lekarka prowadząca, którą jak zapewne już wezwali o wiele wcześniej pielęgniarki,  zaczęła zadawać wszystkim pytania dlaczego tak się zachowuje. Niestety nikt na nie, nie mógł odpowiedzieć. Za to moja złość jak i zgubienie pogrążyło moje całe ciało, które zawładnęło mną i zaczęło jeszcze bardziej się szamotać. Ochroniarz w granatowym uniformie uniósł mnie bez najmniejszego trudu. Był zbyt silny i nie mogła mu dać rady. Zaczął iść w stronę mojego pokoju, ale gdy go przekroczył zaczęłam zastanawiać się jakie będą skutki mojego dzisiejszego wyczynu. Chyba nie będzie tak źle ? Prawda ? Mężczyzna wyszedł z oddziału. Za jego umięśnionych pleców zobaczyłam, że idą za nami lekarze jak i dwie pielęgniarki. Szliśmy nieskończenie długim, ciemnym korytarzem. W końcu dotarliśmy do jednych z pokoi. Było tylko jedno okno i co można było przewidzieć jest ono zakratkowane. Po lewej stronie stała wielka półka z począwszy od wszelakich pigułek do syropów. Posadzono mnie na łóżka, na którym lada moment silne ręce położyły mnie na nim. Jak wcześniej zaczęłam się szamotać i wyrywałam. Niestety zostałam przetrzymana z każdych stron i nie miałam szansy ucieczki, a już na pewno nie w kaftanie. Jedna z pielęgniarek podeszła do szafki, z której wyciągnęła szczykawke i butelkę z jakoś białą cieczą, napełniła i zaczęła zbliżać się prosto do mnie. Wbiła mi igłę w ramie i uśmiechnęła się szeroko w moja stronę. Naglę poczułam ukojenie i spokój, a nawęd chęć pójścia spać. Co ona do cholery mi wszczykneła w moje osobiste ciało ? Moje powieki stawały się coraz cieszę, a oczy zaczęły coraz bardziej piec. Nie wytrzymując w końcu się zamknęły powodując zaśniecie mojego organizmu.

Logan

- Jadę co Liz – oznajmiłem krótko i na temat chwytając kurtkę z wieszaka, która zaraz znalazła się na moich umięśnionych ramionach.

Założyłem czarne skórzane buty, a sznurówki nie dbale zawiązałem. Nie zdziwię się, kiedy będą jakieś potem guzy, których nie będę potrafił rozwiązać, ale szczerze nie przejmowałem się tym zbytnio bardzo. Wziąłem swoje kluczyki od czarnego Fiskera, które znajdowały się na szafce, gdzie wisiało nad nim lustro, w którym krótko się przyjrzałem. Ostatni raz oznajmiłem, że wychodzę i wyszyłem na zewnątrz domu. Na podjeździe znajdowało się już wcześniej przeze mnie zaparkowane staranie auto. Nie spiesząc się za bardzo podszedłem do niego podrzucając przy tym pęd kluczy. Złapałem je ostatni raz w jedną rękę i włączyłem do zamku przykręcają je lekko w lewą stronę, zaraz po tym już siedziałem w samochodzie wyjeżdżając na ulice.

Dzisiejszym popołudniem na ulicach Los Angeles było mało ruchu. Zaskoczył mnie ten fakt, gdyż to miasto tętni życiem co z tym się wiąże straszne długie korki. Byłem na nią już przygotowany zanim wyjechałem, ale na moje szczęście nie będę musiał nigdzie długo robić postoju. Do szpitala musiałem pokonać parę zakrętów w lewą stronę jak i w prawą, również musiałam na trafić na trzy czerwonkę światła, ale i tak przyjechałem szybko do wcześniej ustalonego celu.

Wjechałam na prawie pusty parking mijając po drodze parę marek samochodów między innymi białego Lotusa Elise i jakieś Ferrari z prawie dziewiętnastego roku, który swoją drogą był bardzo w dobrym stanie. Chciałam nawęd przyjrzeć mu się z bliska, ale uznałem, że są ważniejsze teraz sprawy. Odkąd pamiętam moją pasją były samochody. W dzieciństwie nawęd zbierałem małe drewniane modele, które razem z ojcem wieczorami składaliśmy. Stawałem się coraz to doroślejszy, a składanie aut już mnie nie korciło tak jak wcześniej lecz zamiłowanie do samochodów nadal pozostało.

Znalezienie pustego miejsca parkingowego nie było, aż tak trudna. Przekręciłem kluczyk w stacyjce tym samym gasząc swoje cacko. Szybkim ruchem wysiadłem zamykając go, a dla bezpieczeństwa włączyłem jeszcze alarm. Znowu nie spiesząc się szłem w kierunku szpitala. Wszedłem przez główne wejście od razu kierując się do recepcji. Dziś stała tam wysoka młoda brunetka o zielonymi oczami.

- Dzień Dobry – oznajmiłem

- W czym mogę pomóc ? – wyrwała swój wzrok od sterty papieru

- Przyszedłem odwiedzić swoją koleżankę – przerwałem na moment, a gdy recepcjonistka nic nie mówiła kontynuowałem – Do Liz Benson

Odkręciła się na obrotowym krześle w lewą stronę do biurka, gdzie stał komputer chwile popatrzyła coś, a następnie powróciła do wcześniejszego stanu

- Liz aktualnie ma gościa – oznajmiła bez emocji – Jeśli chcesz ją odwiedzić musisz chwile poczekać zanim kolega skończy swoją wizytę u niej, gdyż jej lekarka ostatnio powiedziała, że może być tylko jedna osoba u niej – uśmiechnęła się

- Dobrze… To ja usiądę na tej jednej czarnej sofie – pokazałem lewą ręką na jedną z nich i się wycofałem

Minuta po minucie mijała, a ja zastanowiłem się kto może być u dziewczyny w odwiedzinach. Kendall nie mógł być u niej, gdyż miał do załatwienia jakąś pilną sprawę na mieście. Carlos też nie, a James miał spotkać się ze swoimi przeszywanymi rodzicami.

Rozmyślałem szukając odpowiedzi gdy w pewnym momencie usłyszałem głos czyjś butów stukających o zimną posadzkę. Moja głowa od razu skierowała się w tamtą stronę. Ujrzałem właśnie osobę, która wychodziła od Liz. Przez moje myśli nawęd nie przeszła taka osoba, która mogła być u niej. 

_______________________________

Witajcie kochani ^^

Dodaje dwudziesty pierwszy rozdział w końcu :D

Który swoją drogą bardzo mi się podoba, tak jakoś inny jest od poprzednich, aż nie wierze, że sama go napisałam :O  No, ale cuda się zdarzają.

A wam jak się on podoba ?

Jak myślicie kto odwiedził Liz w psychiatryku ?

Następny rozdział postaram się napisać na następny wtorek lub środę :) 

Wiec do zobaczenia :*  

Rozdział 20

Liz

Czasem jest czas kiedy jest dobrze, a czasem przychodzi taki okres, gdy jest naprawdę źle i nawęd dobry przyjaciel czy cokolwiek nie jest wstanie ci zapewnić, że będzie dobrze jak przez dawien lat.

W tej chwili mam podobnie, że nie mogę odkryć co naprawdę chce. Co powinienem teraz robić. Co tak naprawdę jest dobre, a co złe.

Po części chce pogodzić się ze swoimi rodzicami, a po części pragnę coraz bardziej, żeby to nigdy się nie zdarzyło, żeby ta pieprzona terapia nie spowodowała bliskości. Nie potrafiłabym żyć z myślą, że robią to tylko i wyłącznie dlatego, że lekarka ich o to prosi wiedzą, że tak naprawdę pozbycie mnie się od tak jest im na rękę.

Drugą sprawą, nad którą z kolej myślę od niedawna każdej nocy są znowu te pieprzone narkotyki. Co jest gorszę powoli zaczynam tu bez nich gnić a moje ciało rozkłada się na wszelakie cząsteczki . Potrzebuje jakiegoś kopa, coś co mogło by mnie z mocnic i pobudzić tak, żebym zapomniała o tym cholernym psychiatryku w którym nic mi nie pomagają !

Wszystko tu jest ponure.

Zaczynam być zamknięta w sobie, że nawęd już rozmawiam sama ze sobą.

Zaczynam tutaj usychać.

Zaczynam tu się dusić.

Potrzebuje powietrza, ale jak go zdobyć, gdy nie masz potrzebnego składniku ?

Postanowiłam zakończyć zmartwienia w mojej głowie i przejść się po korytarzu. Pozwolić, żeby mój umysł się rozróżnił. Było trudno praktycznie nie wykonalne o niczym nie rozmyślać, ale gdy się postaram może wyjdzie coś z tego. Wstałam z niewygodnego łóżka pościelonego nieskazitelnie białą pościelą. Powędrowałam do drzwi po czym je otworzyłam. Wychyliłam lekko głowę sprawdzają czy nikogo nie ma przypadkiem. Nie myliłam się było pusto. Czego innego mogłam się spodziewać w porze obiadowej ? Poprawiłam swoją bluzkę, która podwinęła mi się podczas wstawania z łóżka i powędrowałam prosto do świetlicy. Zdziwiłam się, że ktoś siedzi na żółtej kanapie i nie robi nic po za tym, że wpatruje się w nicość za oknem. Usiadłam naprzeciw niej po drugiej stronię na kanapie i z grzeczność przywitałam ją, gdyż wcześniej nie widziałam dziewczyny. Była niską blondynką z błękitnymi oczami. Wyglądała strasznie blado co z początku mnie strasznie przeraziło.

- Za co tu trawiłaś ? – wychrypiał jej melodyczny głosik po dłużej chwili 

- Podejrzewają, że mam schizofrenie po tym jak ostatnim razie wzięłam używki po których o mało się nie zabiłam – mówiłam cicho i powoli tak, żeby nikt mnie nie usłyszał oprócz niej. Wiedziałam, że pielęgniarka  dyżurująca, która siedziała dość sporo od nas czytając czasopismo nawęd nie przejęła się tym co by usłyszała – A ty jak tu trafiłaś ?

- Po ostatniej dawce tak mój mózg zareagował, że myślałam, że obsiedli mnie robaki i inne takie świństwa, które wędrują po ziemi – uśmiechnęła się po mimo, że to sprawiało jej ból

- Nigdy jeszcze nie miałam aż takiego złego odlotu jak to jest ? – zapytałam z ciekawości

- Nie można tego opowiedzieć trzeba się sam o tym przekonać – zamilkła – Chcesz coś zobaczyć ? – zapytała ale już o wiele mniej ściszonym głosem

- Jasne – uśmiechnęłam się

W tym samym czasie obydwie wstałyśmy. Postanowiłam, że będę trzymała się z tyłu nie znanej mi dziewczyny, żeby to ona prowadziła mnie gdzie kol wiek chciała mnie zabrać. Cóż co mogłam sobie myśleć gdzie będziemy iść ? Przecież nie można nam wychodzić na dwór, a jak już to pod jakoś opieką pielęgniarek lub ochroniarzy. Na jadalnie ? Też nie same byśmy nie poszły, bo nie możemy. Wiec jedyną wyjściem był któryś z pokoi, który jak się okazał znajdywał się na samym szarym końcu tuż przy zakratkowanym oknem. Blondynka otworzyła drzwi bez mniejszego zawahania i weszła do środka pomieszczenia stając przy łóżku.

- Mogę zdradzić ci sekret ? – powiedziała cicho i spokojnie – ale musisz mi obiecać, ze nie zdradzisz go nikomu po żadnym pozorem – po chwili dodała bez dłuższego namysłu

- Przysięgam, że nie wygadam twojego sekretu nigdy nikomu – powiedziałam głośno na tyle, żeby tylko ona słyszała po dłuższym na myślę.

- Dobrze – oznajmiła – Usiądź na tym  krześle co stoi niedaleko biurka i chwile zaczekaj

Oczywiście, że usiadłam bez dłużnego czekania. Dziewczyna chwyciła koniuszek pościeli i rzuciła na koniec łóżka. Wzięła mała, miękką poduszkę do ręki usiadła z nią na skraju łoża i zaczęła odpinać białe guziki od poszewki. Ja w tym czasie wytężyłam swój umysł w poszukiwaniu odpowiedzi co chce mi pokazać. Niczego się nie domyślałam, a już na pewno nie to co ujrzałam na jej ręku po wyciągnięciu ze środka. 

Ujrzałam nic innego jak narkotyki, a dokładniej amfetaminę. Zamurowało mnie. Jak zwykła dziewczyna mogła ją wnieść do tego miejsca, gdzie się teraz znajdowaliśmy ? Przecież to tutaj jest zabronione, nie dozwolony przedmiot. Jak to się tu znalazło ? kiedy wszystko tu po przyjeździe jest dokładnie sprawdzane ? Każdą twoją osobistą rzecz.

- Skąd to masz ? Jak ci się to udało tutaj wnieść ? – same pytania nasikały

- Mam parę starych sztuczek, który nauczał mnie były chłopak – mrugnęła prawym okiem w moją stronę i podeszła do mnie – chcesz wsiąść ze mną ? – pokazała mały woreczek z białą substancją.

Długo się zastanowiłam nad odpowiedzią, chyba najdłużej w całym moim dotychczas życiu. Brałam pod uwagę wszystko za jak i przeciw temu starając się nic nie przeoczyć po drodze.

- Nie będziesz miała mi za złe, że wezmę trochę ? – Bardziej to pytanie skierowałam do samej siebie niż do niej

- No coś ty. Jesteśmy coś w rodzaju rodziny, wiec nigdy w życiu – zaśmiała się pokazując przy tym śnieżnobiałe ząbki – Możemy wziąć teraz do póki wszyscy są na obiedzie, a pielęgniarki nie chodzą tak jak przez cały dzień

- A co z dyżurującą ? – zapytałam bojąc się o skutki

- Nią się nie przejmuj widziałaś jak jest zaczytana w ten jej magazyn czy co to tam za gówno jest ? -  znów się zaśmiała – To jak chcesz, czy nie.. długo na ciebie nie będę czkać

- Jasne, że chce – zawtórowałam w mgnieniu oka 

Dziewczyna wysypała zawartość na stabilne drewniane biurku. Zrobiła dokładnie idealne dwie kreski co do milimetra kawałkiem szarego papierku, który znajdował się wcześniej razem z zawartością.

- Ty pierwsza – zabrzmiało to bardziej jak groźba niż pozwolenie

Wahałam się tylko przez moment, ale wciągnęłam to. W końcu nie miałam już nic do stracenia i tak siedzę tu gdzie ludzie umierają.

Poczułam się niesamowicie. Nie miałam zielonego pojęcia co robię. Było kapitalnie, lepiej niż za pierwszym razem. Nie wiem dlaczego, ale każdy odlot jest lepszy od poprzedniego. Usiadłam na krześle, gdzie zasiadłam wcześnie i niezręcznie podziwiałam wspaniały i egzotyczny pejzaż mojej prawej ręki. Widziałam prawie wszystkie mięśnie i komórki. Każda żyła była fascynująca sama w sobie. Cudowna nie powtarzalna tylko jedyna w swoim rodzaju.

­­­­______________________________

Witam was kochani po bardzo długiej przerwie. Długo zastanawiałam się czy dalej kontynuować tego bloga z tym opowiadaniem czy nie. Nie miałam nawęd chęci pisać. Brakowało mi weny jak i pomysłów na to, ale jednak w ostateczności zdecydowałam się od nowa odnowić to, a to wszystko zawdzięczam Kasi, która dała mi fajnych pomysłów, gdyby nie ona nie było by tego rozdziału. Jeśli to czytasz jeszcze raz wielkie Dziękuje <3

Dziękuje jeszcze wam, który mają do mnie cierpliwość bo dodaje te rozdziały tak bardzo nie systematycznie, a jednak chce wam się te moje beznadziejne wypociny czytać.

Jak widzicie pojawiła się nowa bohaterka która już jest zamieszczona w zakładce z bohaterami jeśli chcecie możecie zobaczyć : )

Następny rozdział postaram się już dodać bardziej szybciej niż ten : )

No i jeszcze jedną prośbę do was mam. Chciałabym zobaczyć kto czyta tego bloga i żeby każdy kto przeczytał segmentował to nawęd głupim fajne chce tylko zobaczyć kto jeszcze czyta to coś :D

Do zobaczenia :*

+ zrobiłam tak jak by mini okładkę tego ff jak wam się podoba ?

Rozdział 19

Liz

Dlaczego wszystko ostatnio jest przeciwko mnie ? Dlaczego los chce mnie całą zgładzić ? Do tego tak brutalnie ? Czemu w moim życiu wszystko się wali ? Czemu zawsze muszę wybierać te złe drogi ? Począwszy od tej decyzji wzięcia do ust tych narkotyków. Bez tego nie było by tej całej sobki teraz ? Czemu jestem i byłam taka głupia ?

- Liz ? – usłyszałam znajomy i dawno nie słyszany głos mojej rodzicielki

Coś wtedy już we mnie pyknęło.

Uczucie towarzyszące w tej chwili były straszne mieszane. Złość, nienawiść, teschnota, smutek. Sama tak doskonale nie wiedziałam co teraz czuje.

Lecz wiem tylko jedno, że nie mogę się od razu im podać. Przynajmniej nie w tej chwili

- Liz ? Kochanie – znów usłyszałam znajomy głos, a mimo wszystko nie chciałam się odwracać w tą stronę, gdzie padały te pytania.

Zaraz za chwilę poczułam czyjąś rękę. Domyślałam się kogo może być, ale jednak strach górował na spojrzeniem się tam

- Liz kochanie jest dobrze – kolejny raz usłyszałam ten sam głos

- Nic nie jest dobrze mamo ! – wybuchnęłam i spojrzałam w jej stronę

Zobaczyłam swoja rodzinę ? Mama stała tak blisko, że aż czułam jej zapach lawendowych perfum, które tak kiedyś strasznie lubiłam w dzieciństwie. Od razu przypomniał mi się jeden dzień.

- Kochanie nie widziałaś gdzieś moich perfum, te które dostałam od ojca na swoje urodziny ?- rodzicielka weszła do mojego fioletowego pokoju.

Siedziałam właśnie na łóżku ucząc się pierwiastków chemicznych z chemii, której tak nienawidziłam.

- Nie, nie widziałam ich – wychyliłam nos z nad książki

- Na pewno ich nie widziałaś

- No cóż trudno mi stwierdzić – uśmiechnęłam się łobuzersko – one są takie śliczne i na dodatek tak ładnie pachną – znów wlepiłam wzrok w podręcznik

- No tak mogłam się domyśleć. Wiedze, że Liz już przywłaszczyła sobie moje perfum- pokazała wolną ręką na półkę, gdzie akurat stały.

Ja natomiast lekko się uśmiechnęłam, a potem obydwie wybuchłyśmy nie kontrolowanym śmiechem.

Tak moje relacje z rodzicami były w tych czasach wspaniałe co ja mówię były wyśmienite. Nikt chyba nie miał takich stosunków z rodzicami jak ja. Wszyscy mi tego zazdrościli. Wszystko jednak do czasu, kiedy zaczęło się psuć.

Co teraz miałam zrobić ?! Przywitać wszystkich ciepło jak by nigdy nic się nie stało ? No cóż nie potrafię od tak tego zapomnieć. Najbardziej chyba byłam zrażona do ojca, który stał w progu wejścia i wpatrywał się na swoje czarne wypolerowane skórzane buty. Szczerze w ogóle nie chciałam z nim gadać. Najchętniej już nigdy ! Wiem, że jest tu tylko z przymusu, bo tak chciała mama. Był tu, bo musiał po prostu. Jamesa natomiast, który stał tuż przy mamię wpatrując się we mnie co chwile z oczami przepraszającymi. Wiedziałam, że był przebity tylko czym ? Nie wiem co zrobić z nim. Chciał pomóc przynajmniej tak mówił, ale jak naprawdę jest ?

Co teraz miałam robić ?

Co do cholery zrobić, żeby było jak dawniej ?!

- Liz powinnaś się jakoś przywitać ze swoją rodziną – powiedziała moja lekarka prowadząca

- Jak mam ich przywitać jak o mnie dawno zapomnieli. Może ja ich też zapomniałam i ich już dawno wyrzucili ze swojego życia – warknęłam, może trochę za ostro

- Liz to nie prawda nie zapomnieliśmy o tobie. Nigdy bym o tobie nie zapomniała! Jesteś moją córką, którą kocham – rodzicielka ponownie dotknęła mojego ramienia

- Nie chce od nikogo litości, a już nie od was ! Gdybyś mnie kochała nie pozwoliła byś mi być tu gdzie teraz jestem. Wszystko było by inne ! – odepchnęłam jej ciepłą rękę z mojego ramienia

- To nie pra…

- Daj spokój Eleno to nie ma sensu – pierwszy raz ojciec się odezwał od kand tutaj wszedł. – To był jej wybór nic na to nie poradzisz

- Tak tato to był mój wybór, ale ty powinieneś mnie wesprzeć kiedy było źle, a nie pchać dalej w to gówno !

 - Loren do Liz przyszli goście mogą do niej wejść  - usłyszałam głos pielęgniarki, a w progu całą grupkę moich znajomych Melise, Carlosa, Kendalla nawęd Logan był. Zdziwiłam się, bo po ostatniej sprzede myślałam, że nie będzie tutaj przez jakiś czas przychodzić. W sumie spójrzmy prawdzie w oczy myślałam, że nikt tu nie będzie przychodził.

- Tak mogą wejść i tak miałam wziąć rodziców Liz na rozmowę powinni wiedzieć co się z tobą dzieje – spojrzała na mnie

- Nie muszą wiedzieć – warknęłam i podeszłam do grupki swoich znajomych

Od razu usiedliśmy na żółtej kanapie, a reszta wyszła oprócz Jamesa, który też dołączył do nas

- Jak się dziś czujesz ? – spytała mnie Melisa

- Dobrze, ale to zajść tutaj, które było chciałabym, żeby nie miało miejsca wtedy byłoby o wiele lepiej – uśmiechnęłam się

- Przepraszam – brat wychrypiał cicho ledwie słyszalnie

Podeszłam do niego i usiadłam na wolnym miejscu i go przytuliłam

- Myślałem, że robię dobrze, że się ucieszysz, kiedy ich zobaczysz

- Wiem to, nie myśl o tym – uśmiechnęłam się szczerze do niego pierwszy raz od kont go poznałam

- Dobra koniec tego – stwierdził Kendall – Może w coś razem zagramy. Widzę, że masz tu niezłe gry – wskazał na półkę z jakimiś grami, szczerze mówiąc nie grałam jeszcze w żadną z nich – Co o tym myślicie ?

- Jasne czemu nie przynajmniej nie będzie nie zręcznej sytuacji – stwierdził Carlos

Wiec witajcie na stępie przepraszam za to, że nie dodałam rozdziału w sobotę czy w niedziele, ale niestety nie mogłam bo cały dzień musiałam praktycznie poświecić na nauce, wiecie ostatnie poprawki i wgl -.-  W sumie w ogóle nie powinnam go wstawiać bo nawęd nie było 7 komentarzy pod ostatnim, ale dodaje może pod tym będzie więcej : ) Co do rozdziału to szczególnie mi nie wyszedł pisałam go na lekcji chemii w piątek wiec jest okropny nie przyłożyłam się do niego xD To chyba tyle co chciałam wam powiedzieć do następnego  

Rozdział 18

Liz

Chyba to mój  czas, żeby wyjść z tej dziury, który stanowił mój obecny pokój w tej pieprzonym ośrodku. Nienawidzę tego miejsca. Jest takie obskurne. Brak w nim jakiegoś żywego oświecenia, żywych rzeczy, które od razu by poprawiły nastrój tym wszystkim.

Umierasz tu…

Usłyszałam w głowie. Tak to prawda. Umieram tutaj, a ci pieprzeni lekarze nic w tej sytuacji nie robią. Zero z ich strony jakiegoś zainteresowania. Czy to można nazwać ośrodkiem w którym leczą ludzi takich jak ja ? Zdecydowanie nie można !

Świetlica była czynna od 8 do 22, a że jest już po jedenastej i po porze śniadaniowej mogłam się tam swobodnie udać, bo w sumie gdzie indziej mogłam się wybrać ? A siedzieć w tej celi dwadzieścia cztery na dobę też mi się nie uśmiecha.

Wyszłam z pokoju na wąski korytarz, który oddzielał pomieszczenia do spania - bez wyjątku były takie same jak moje. Pozbawione życia jak już wyżej wspomniałam. Przedarłam się przez korytarz i weszłam do wnętrza świetlicy. Szczerze ? Nawęd nie wiem co ja mam tu robić ? W sumie dużo rzeczy widziałam dla siebie, ale ci ludzie odstraszali mnie. Na przykład starsza kobieta około czterdziestki wyglądająca jak na dwudziestotopięcio . Mówię poważnie pewnie jasna karnacji i te blond włosy opadające do ramion dodawały jej młodego wieku. I ten makijaż, który podkreślał jej jasno niebieskie oczy i jasno różowe policzki - mi już nie chcieli dać kosmetyków przez nich wyglądam jak śmieć ! – ale wracając do tematu ta kobieta odstraszała zupełnie czym innym. Mówię o jej zachowaniu, które było nie codziennym zjawiskiem. Siedziała na starym wiklinowym krześle bujanym i trzymała w ręce owiniętą w ciemno zielony kocyk małą lalkę dla dzieci. Co było jeszcze dziwniejsze ona mówiła jak i modliła się do tej zabawki.

Tak to było zdecydowanie nie codzienny widok.

Idąc dalej wzrokiem zobaczyłam młodego chłopaka. Wyglądam na około dwadzieścia trzy lat, wiec prawie w moim młodym wieku. Jako mężczyzna był bardzo ładny i pewnie zanim tutaj trafił przyciągał do siebie dużo dziewczyn. Lecz niestety z jakiś przyczyn tutaj trafił tak samo jak ja. Postaram się dowiedzieć co tu robi, bo z nich wszystkich to on był tutaj w tej sali najnormalniejszy.

Nie stojąc tak dłużej na progu przejścia jak idiotka poszłam usiąść na jednej z dwóch kanap, która na szczęście była wolne i mogłam sama na niej usiąść.

Postanowiłam podążać dalej swoim wzrokiem.

Kolejną osobą był znowu młody chłopak, który wyglądał na tyle samo lat co ja – większość tutaj ludzi była w moim wieku. Był bardzo ładny, ale niestety swoimi czynami odstraszał większość tu osób. Co robił ? W sumie nic wielkiego, ale bawił się w czarodzieja, a gdy coś mu nie wychodziło krzyczał i rzucał się na swoim krześle. Moim zdaniem powinien trafić na oddział zamknięty, ale niestety jest razem z nami. 

- Pano Liz – usłyszałam znajomy głos, po czym odruchowo obróciłam się w stronę gdzie po raz ostatni usłyszałam swoje imię. Zobaczyłam moją lekarkę Loren, która była jednocześnie moim opiekunem i czuwała na de mną.

- Tak ?

Usiadła koło mnie.

- Okej, zacznijmy od tego pytania. Jak ci minął dzień ?

No, cóż to pytanie tutaj było już chyba tradycją, że wszyscy pytają na wstępie ja się dziś ich pacjent czuje. W ogóle kogo to tutaj obchodzi jak się czujemy ? I tak nie robią nic co by nam pomagało, wiec po co się wysilać i powtarzać to pytanie 500 razy dziennie ?

- A ja miną twój ? – odpowiedziałam pytaniem na pytaniem

- Dobrze, ale zapytałam cię jako pierwsza

- Cóż wychodzi na to, że nie chce tutaj w ogóle być, ale z jakiś przyczyn muszę i nawęd nie zechcecie wpuścić do mnie swojego chłopaka Nathana.

- Pano Liz rozmawialiśmy już o tym. Przypomnij sobie co ci zrobił jakieś półtora roku temu. Zamknij oczy, skup się i postaraj sobie przypomnieć wszystko od nowa.

Co ona pieprzy ? O niczym nie zapomniałam, a już na pewno nie o tym, że mój Nathan mnie skrzywdził i to, aż tak, ale jednak posłuchałam ją i zamknęłam te oczy. Miałam dziwne przebłyski, przebłyski rzecz, które już się działy, ale były tak staranie ukryte w moim wnętrzu mózgu, że zostały już zapomniane. To nie możliwe, żeby Nathan tak mnie skrzywdził i, że przez niego zmarnowałam swoje życie.

- Pano Liz, Pan..

- Jest dobrze.. chyba..

- Mam jeszcze dla pani jedną wiadomość. Pani brat James przyjechał z waszymi rodzicami

Rodzicami ? To nie możliwe, przecież oni uważają, że ja nie żyje, że ja jestem dla nich już dawno skończona, dla nich mogę tutaj gnić i tak ich to nie obchodzi co ze mną się dzieje, wiec dlaczego tutaj są ? Mówiłam Jamesowi, żeby nie mówił im, że mnie odnalazł, żeby nic kurwa im nie mówił ! Zawiodłam się na nim. Myślałam, że mimo tego co mi mówił dotrzyma słowa, które mi obiecał…

James

… - Żyje obudziła się, ale stwierdzono u niej schizofrenie teraz jest w ośrodku psychiatrycznym. Jest dobrze, bo chce się leczyć i może z tego wyjść. Jest dopiero w pierwszym stopniu choroby, którą można wyleczyć.

- O mój boże.. Ericu widzisz coś narobił. – matka, aż zakryła swoje usta rękami

- Nie mów, ze to tylko moja wina !

- Nie twoja, a ja się ciebie posłuchałam, że jej będzie lepiej bez nas, że da sobie rade bo jest przy niej ten Nathan. Wiedziałam dobrze, że brali. Dlaczego musiałam się ciebie słuchać, że to dla naszej rodzinny jest hańbą i jak my się na ulicy pokarzemy. Wiesz co teraz to naprawdę jak się na ulicy pokarzemy ? Wyganiamy własną córkę z domu, bo bierze narkotyki, odnajduje nas starszy syn, którego kiedyś zostawiliśmy w domu dziecka, bo nie byliśmy wystarczająco dorośli, żeby się nim zająć, a teraz to. Ericku nasza córka jest chora psychicznie. Trzeba jej pomóc !

- Niech było pomyśleć zanim wzięła to świństwo do ust !

- Matko, ojcze ! – podniosłem głos, żeby ich przekrzyczeć – To nie ma sensu w tej chwili. Powinniście pojechać do niej i jej coś wytłumaczyć. Powiedzieć jej, że mimo wszystko to i tak ją kochacie. Ona potrzebuje tego teraz od was szczególnie

- Kategorycznie mówię, że nigdzie nie jadę ! – ojciec siadł na swoim fotelu i założył ręce na ręce.

- Ericku to w tej chwili nie właściwy moment, żeby tak to odgrywać. Pojedziesz tam czy ci się to podoba czy nie ! – matka postawiła sprawę decydująco – Pójdę tylko po swój płaszcz i apaszkę i możemy jechać – wstała z kanapy i zniknęła w przedpokoju

Zachowanie ojca naprawdę mnie zdziwiło. Myślałam, że jest inny. Jednak Liz miała co do niego racie jest dupek, a matka musi tylko przez niego cierpieć. Po co ja postanowiłem im o tym powiedzieć ? Mogłem umówić się z mamą w jakieś kawiarni i w tedy wszystko opowiedzieć. Jestem skończonym kretynem.

_________________________________________________________________

Jak widzicie wzięłam się trochę za tego bloga i postanowiłam, że częściej będę publikować tutaj rozdziały :) Mam nadzieje, że cieszycie się z tego xD 

Zmieniłam nawęd szablon bloga podoba wam się ? 

Co jeszcze ? Zrobiłam taki jak by plakat na bloga xD Ładny ? (po lewej stronię na górze) hahahah :D 

No również postanowiłam, że zrobię zwiastun  bloga, bo od tamtego już chyba uciekłam z tematem..  i tak bywa. Co do niego to jest taki no przereklamowany, ale kurcze w jakiś sposób mi się podoba on. Co o nim myślicie ? Może choć trochę zachce was do czytania 

No wiec do następnego :* 

Trzeba was troszkę zachęcić do komentowania wiec 

7-10 komentarzy = nowy rozdział  

Rozdział 17

Liz

Szłam bezczynie ze spuszczoną głową przed siebie. Tam gdzie nogi poniosą mnie. Na koniec świata ? Chciałabym zobaczyć jak tam jest. Czy naprawdę istnieje koniec tej planety, na której jest  tak pełno życia ?

W końcu musiałam podnieść głowę. Gdzie teraz byłam ? Nie mam pojęcia. Byłam na środku czegoś ? Otaczały mnie białe ściany, podłoga i sufit. Przede mną stało drzewo. Można wspomnieć, że to już pół drzewa, bo tylko po nim zostały korzenie. Podeszłam do niego bliżej. Pochyliłam się nad nim po czym przyjrzałam mu się uważnie. Było całe spróchniałe. Pozbawione definitywnie życia.

„Chce go dotknąć”.

Usłyszałam w swoje głowie głos.

Wychyliłam swoją prawą rękę w jego stroną. Tak blisko. Dzieliło mnie tylko parę centymetrów od dotknięcia go. Naglę poczułam czyjąś rękę na mojej ręcy…

- Aaaaaaaa – obudziłam się ?

- Pano Liz Beson. Pano Liz..

- Gdzie ja jestem ? – zaczerpnęłam gwałtownie powietrza

- Jest Pani w ośrodku. Pamiętasz co się działo w ostatnich 24 godzinach ?

- Uh.. chyba tak. Byłam tutaj… - starałam się przypomnieć sobie coś – Przesiedziałam tu cały dzień razem z Nathanem

- Kto to Nathan ? – zdziwiła się pielęgniarka

- Przecież przesiaduje tutaj ze mną praktycznie każdy dzień. Pilnuje mnie, żeby nic mi się nie stało. Prawda, że jest kochany ? – uśmiechnęłam się

- Tak, tak.. Chyba będziemy musiały  porozmawiać szybciej niż myślałam. Widzimy się dziś po południu dobrze ?

- Dobrze ? – wyszła

O co jej chodziło ? Przecież czyje się znakomicie kiedy jest przymnie Nathan. Czuje się przy nim naprawdę bezpiecznie. Czyje, że wyjdę z tego kiedy on tutaj jest. To wspaniałe uczucie kiedy jest ktoś na kim ci zależy, a mu zależy na tobie.

***

- Pano Liz czas na popołudniową rozmowę z Loren. Już na ciebie czeka w gabinecie – ochroniarz, który jak się nie mylę miał na imię Eric wziął mnie pod pachę i zaczął prowadzić do gabinetu.

Wyszliśmy z pokoju. Minęliśmy korytarz z salami, świetlice - w której jeszcze nie byłam ani razu - i recepcie, aż weszliśmy na odział zamknięty. Trudno się przyznać, ale przeraziłam się co tam zobaczyłam. Ludzie z pokojów zaczęli krzyczeć niektórzy nawęd kopali drzwi inni nawęd robili to i to na raz. Dreszczy mnie przeszły po całym ciele na samą myśl o tym, że nie chce tak zwariować jak oni. Wiem to smutne, ale to rzeczywistość.

Dotarliśmy do gabinetu. Eric zapukał i usłyszeliśmy ciche proszę i weszłam do pomieszczenia.

- Witaj Liz – włożyła książkę na półkę po czym odkręciła się w moja stronę i uśmiechnęła się do mnie – usiać – pokazała na brązowe krzesło. – Jak się dziś czujesz ?

Czy wszyscy muszą zaczynać tutaj wizytę od tego pytania ? Zaczynam go nienawidzić.

- Uh.. chyba dobrze – zaczęłam się bawić swoimi palcami.

Wyciągnęła z szafki jakieś papiery - jak się nie mylę są to moje dokumenty – które zaczęła przeglądać.

- No dobrze. Może powiesz mi kim był/ jest  Nathan ?

- On ? On jest moim chłopakiem… Uh.. którego bardzo kocham. Pomógł mi, kiedy rodzice dowiedzieli się, że biorę używki.

- Pamiętasz może od czego się zaczęło ? Jak zaczęłaś barć narkotyki ?

- Przez mgłę – mruknęłam – Zaczęło się od tego, że nie dawałam sobie rady z wszystkim co otaczało mnie wokół. Dom, szkoła, znajomi, przyjaciele. Świadomość mi podpowiadała, że to najlepszy sposób, że oderwie się od rzeczywistości. Pozwolę sobie zapomnieć złe chwile.

- Liz, a pamiętasz co się stało kiedy rodzice się o tym dowiedzieli ?

- Tak – odpowiedziałam cicho – Nie chcieli mnie znać – powiedziałam ledwie słyszalnie

- No dobrze. Zmienimy może temat. Może pamiętasz, kto cię ostatnio odwiedzał ?

Starałam sobie przypomnieć, ale niestety nic nie pamiętam. Co się ze mną dzieje ? Nie chce taka być.. nie chce tego życia, które teraz mnie otacza, chce zacząć wszystko od nowa. Od nowa z nowym startem w ręku !!!

James

Czas zrobić porządek z rzeczami, które odkładałem na półkę spraw, które nie chciałem z jakiś przyczyn je rozwiązać. Myślałem, że rozwiązanie ich nie przyjdzie mi z łatwością. To prawda nie przychodzą z łatwością. Najtrudniej je zacząć, ale gdy zrobi się pierwszy ten najważniejszy krok potem wszystko staje się o wiele prostsze. Widzimy tą rzecz w nowym świetle z nowymi rozwiązaniami o wiele lepszymi.

Mam nadzieje, że i ta sprawa zostanie rozwiązana tak jak sobie to zaplanowałem.

Stałem przed drzwiami czekając, aż ktoś z domowników je otworzy. Chwila trwała wiecznością, ale w końcu otworzyli.

- Mamo, tato – jeszcze trudno było mi się oswoić z tą myślą, że mogę ich tak nazywać, wiec te słowa trochę chłodno wyleciały

- Synu jak dobrze cię znowu widzieć – ojciec mnie przytulił i rozkazał wejść do środka

- Masz jakieś informacje synu o naszej córce ? – mama usiadła naprzeciwko mnie na kanapie

- Mianowicie po to tu przyjechałem. Muszę z wami poważnie porozmawiać

- Coś się stało James ?

- James co się stało z Liz – rodzicielka się przeraziła

No cóż naszedł ten czas kiedy muszę sprawę wyciągnąć z tej półki nierozwiązanych spraw. Mam nadzieje, że oni to zrozumieją i pójdzie wszystko jak z płatka.

- Nie… to znaczy tak… nie sam już nie wiem do końca jak już jest – wziąłem łyk wody, którą wcześniej przyniósł mi ojciec – Dobra wiadomość jest taka, że znalazłem Liz, żyje jest cała i zdrowa…uh.. to trudne.. – przeczesałem ręką swoje włosy – Ona nadal bierze narkotyki..

- Wiedziałem, że to nie najlepszy pomysł, żeby ją szukać żyje tam swoim świecie razem z Nathanem tym nie odpowiedzialnym chłopakiem – przerwał mi najstarszy z grona

- Eriku jak możesz mówić tak o swojej córce ! – skarciła go matka

- Eleno wiesz co myślę na ten temat o tym wszystkim. Wypowiedziałem się już o tym rok temu.. mojego zdania już nie zmienisz

- Matko, ojcze – wtrąciłem się do ich rozmowy – Ona nie jest już z Nathanem.. Wbiła się z dołu, który sami jej wykopaliście.

Wiem, że prawda boli, ale innego wyjścia nie miałem.

- Mieszka razem z koleżanką Melisą i pracuje jako barmanka w kawiarce. Nie bierze już używek. Przynajmniej do czasu kiedy ją poznałem. Gdy się o wszystkim dowiedziała o tym, że jestem jej starszym bratem coś do niej wróciło. Zaczęła od nowa z tym świństwem. Zaczęła gorzej niż wcześniej. Do tego zaczęła się ciąć. Trafiła do szpitala ze śpiączka..

- O mój Boże – wykrzyczała matka

- Żyje obudziła się, ale stwierdzono u niej schizofrenie teraz jest w ośrodku psychiatrycznym. Jest dobrze, bo chce się leczyć i może z tego wyjść. Jest dopiero w pierwszym stopniu choroby, którą można wyleczyć.

_______________________________________________________________

Buu… przychodzą do was z nowym rozdziałem po dość długiej nie obecności. Jakoś nie chciało mi się przysiadać do tego i pisać, a i tak czytelników tutaj za wiele nie ma i nawęd nie wiem czy nie zamknąć bloga. Nawęd pod ostatnim rozdziałem tylko 5 komentarzy było, a za zwyczaj było ich około 10/14, wiec nie wiem co zrobić z nim. Może jakoś spróbuje odbudować go od nowa ? Zrobiłam zakładkę Informowani chce wiedzieć, kto będzie takmi stałym czytelnikiem tego czegoś xD (i tak wiem, że ich wielu nie będzie)  Druga sprawa dziękuje PaulinaKFS za ten komentarz pod ostatnim rozdziałem, bardzo mnie on zmotywował do dalszego pisania <3 Jeszcze raz ci dziękuje <3 Trzecia sprawa założyłam drugiego bloga co prawda nie jest o BTR, ale mam nadzieje, że i on też was jakoś zachęci do czytania  http://loveisnot-a-teddybear.blogspot.com/ 

Rozdział 16

Logan

Szedłem na sam dół kierując się do wyjścia, kiedy zobaczyłem rozsuwane drzwi niedaleko recepcji od razu wyszedłem pospiesznie z szpitala- o ile można było to nazwać szpitalem. Mój cel to parking i odnalezienie mojego auta. Po niecałych trzech minutach odnalazłem go. Otworzyłem kluczykiem samochód po czym do niego wsiadłem.

- Kurwa – uderzyłem z całej siły w kierownice – Spieprzyłem to – włożyłem kluczyk do stacyjki odpalając czarnego Fiskera.

Wyjechałem z prawie pustego parkingu na zatłoczoną ulice Los Angeles. Jechałem praktycznie nie skupiając się na drodze. Moje myśli krążyły tylko w jednym punkcje – Lub kimś. O mały włos a nawęd bym przejechał przez czerwone światło na krzyżówce, któro zmieniło się naglę. Nacisnąłem szybko pedał przy tym ostro hamując. Czerwone światło było wiecznością które miało się zmienić na zielone, kiedy w końcu to zrobiło zmieniłem bieg prawą ręką i wtedy poczułem ból i pieczenie. Po zewnętrznej stronie ręki miałem ją lekko rozciętą, ale i tak bolała nie miłosiernie.

***

Weszłam do domu rzucając kluczyki od drzwi i od samochodu na szafkę ściągając przy tym buty.

Musiałem się komuś wygadać. Potrzebowałem tego jak pies wody w upalny dzień. Wyciągnąłem telefon, odblokowałem go, a następnie wszedłem w kontakty.

Do kogo zadzwonić ?

Kendall wyjechał na parę dni do rodziny w jakieś ważnej sprawie wiec nie będę mu zawracał moimi jakimiś głupimi problemami głowy. Tym bardziej nie wybiorę numeru do Jamesa chce pogadać o Liz, a on jest jej bratem wiec nie będzie komfortowo się z nim gadało. Moja ostatnią nadzieją został Carlos, mam nadzieje, ze poświęci mi parę minut.

Przeleciałem palcami po ekranie do litery C i wybrałem numer do kumpla. Po sześciu sygnałach odebrał

- Co jest stary ? –zaczął rozumowe

- Mam problem – przerwałem – Chodzi o Li..

- Czekaj chwile – przerwał mi – Co powiedziałeś ? Coś jest z nią nie tak ?

- Kurwa to ze mną jest coś nie tak ! – przeanalizowałem słowa jeszcze raz które były wypowiedziane w ciągu paru minut. Poniosło mnie -  Przepraszam to mnie przerosło

- Rozumiem czekaj chwile ja za jakieś pięć minut będę u ciebie

***

- Kupiłem po drodze piwo – wszedł do domu pokazując dwie butelki z zawartością

- Jakoś nie mam ochoty – wymruczałem przez zęby wchodząc do salonu

- Wiec to coś poważnego – usiadł na kanapie, a ja natomiast udałem się do kuchni po dwie szklanki

- Ja też czuje ze to coś poważnego – postawiłem na szklanym stoliku naczynia. Carlos natomiast otworzył piwo

- Na pewno nie chcesz ? – pokazał na butelkę

- Albo jednak polej – skusiłem się. Może to pozwoli mi trochę w myśleniu

Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, ale przyjaciel wolał przerwać to nie odpowiednim pytaniem.

- Coś czujesz do Liz ? – z góry zaatakował mnie tym na co nie miałem odpowiedzi

- Nie wiem.. Zachowałem się jak dupek, kiedy zapytała mnie o to samo. Czuje, że kiedy powiem jej, że nic nie czuje zrobi sobie coś głupiego w końcu jest tam gdzie jest – przerwałem układając sobie wszystko w głowie – Ale tego nie powiem..

- Wiec co je..

- A wiesz co jest najgorsze w tym wszystkim ? – przerwałem mu pytaniem, na które nawęd nie pozwoliłem mu odpowiedzieć tylko dalej kontynuowałem – Ja coś chyba do niej czuje

Melisa

Jak dobrze mieć kochanego chłopaka, który spędzi z tobą piątkowy wieczór. Nick niestety nie jest taki najczęściej ma różne wymówki i zbywa mnie głupimi tekstami do domu twierdząc, ze nadrobimy to w następny piątek – obejrzymy jakoś komedię, pośmiejemy się, powygłupiamy jak normalna zwykła para. Na szczęście w ten wieczór zrobił wyjątek. Byłam wtulona w jego tor, jego lewa ręka spoczywała na moim brzuchu, a natomiast prawa trzymała pilot skacząc po różnych kanałach  szukając coś co nadawało by się do obejrzenia w takiej sytuacji.

- Martwię się o Liz – zaczęłam temat

- Mieliśmy o niej nie rozmawiać – pokręcił się na kanapie, a jego ręka znalazła się na moich brązowych włosach

- Tak wiem – wymruczałam – ale..

- Wiem, że to trudne w tej sytuacji  dla ciebie tak jak jej bliskich – przerwał mi gładząc mnie po głowie – Trzeba się z tym pogodzić, bo nie wiadomo czy ona w ogóle z tego wyjdzie – miał racje, ale nie dopuszczałam tego do siebie, że może być tak już na zawsze – Możemy o tym dziś nie rozmawiać chce ten wieczór spędzić tylko z moją małą księżniczką

- Nie jestem mała – wtrąciłam

- Jesteś dla mnie – oddał mi delikatny pocałunek

- Ale muszę ci coś powiedzieć – wróciłam z powrotem do tematu – Czuje, że coś jest nie tak. Ona zachowuję się dziwnie

- Kochanie to zrozumiałe przy tej chorobie

- Nie o to mi chodzi. Ona… ona ostatnio ciągle mówiła o Nathanie – przeraziłam się na samą myśl o nim  – Wiem jak bardzo go nienawidziła za to wszystko co jej zrobił, ale dlaczego mówi o nim ? Przecież to jest potwór

- Co mianowicie mówi ? – zaciekawił się. Jego reakcja wzbudziła we mnie lekkie podejrzenie

- Bredziła coś od rzeczy, że chce.. – przerwał mi dzwoniący telefon Nicka

Wyciągną rękę do kieszeni i zobaczył na ekran

- Przepraszam to pilne muszę odebrać – znowu to samo.

Usiadłam o on wyszedł do kuchni. Wzięłam pilota do ręki i teraz to ja latałam po wszystkich kanałach. Nigdy nie podsłuchiwałam rozmów mojego chłopaka, ale teraz zaciekawiło mnie jedno zdanie wiec wstałam z kanapy i zbliżyłam się troszkę do drzwi

- Liz… tak ona… nie pieprz mi takich głupot.. tak wiem co mam robić… nie ona… Nathan mówię ci…

_____________________________________________________________________

Witam was po dłuższej nie obecność za którą z góry was przepraszam. Wiecie jak to jest czasem nie ma się weny, do tego dochodzi szkoła i mase spr i kartkówek -.- No, ale jakoś na szczęście wena mi dopisuje i nawęd myślę nad załorzeniem nowego bloga :) Nie bójcie się tego nie porzucę, choć kto chce jeszcze to czytać ? :O Pewnie już nikt ;c Co do rozdziału to trochę jest nudny nie podoba mi się szczególnie.. no hee.. to do następnego :)

10-12 komentarzy nowy rozdział <3

Rozdział 15

*Liz*

Dowiedziałam się o mojej chorobie. Z początku byłam przerażona tym wszystkim. Choroba psychiczna. Tak wiele się o niej słyszy i w końcu spotyka kogoś. W tym przypadku spotkała ona mnie. Jestem sama sobie winna temu wszystkiemu. Powinnam była posłuchać ludzi wcześniej co mi mówili. Nie chciałam ich słuchać teraz mam to na co sobie zasłużyłam.

To wszystko mnie przerażało chce z tego wyjść i zacząć wszystko od nowa bez tych problemów choć wiem, ze one będą wracać, ale też wiem, że nie wszystko mi pomoże wic czy jest sens mnie leczyć ?

Byłam już przewieziona do tego ośrodka. Pierwsze wrażenie ? Strach przed samą sobą, strach przed nowym nie znanym środowiskiem, że się uda lub nie. Bałam się tego miejsca.

Byłam tam lekarka, którą jak na pierwsze spotkanie zrobiła na mnie dobre wrażenie. Zdawała się być sympatyczna kiedy prowadziła mnie do jednych sal które od dziś miał być moim nowym pokojem. Zatrzymaliśmy się przed receptą. Przy ladzie stała pielęgniarka w białym fartuchu, a na głowie miała związanego koka. Wyglądała na około 38 lat. Lekarka podała jej moje dokumenty a ta wzięła je od niechcenia i je przeglądała spoglądając na mnie. Ja do tej pory się nie odżywałam byłam zamknięta w sobie.

- Okej Liz tak ? – nie odpowiedziałam jedynie skinęłam głową twierdząco.

- Zaprowadzę ją do jej pokoju - lekarka wzięła mnie pod ramię i zaczęła prowadzić.

Początek korytarza był bez ożywienia. Wszędzie puste białe szare ściany bez niczego. Następnie zobaczyłam wnętrze w nim dużo krzeseł jak i stołów, dwie kanapy jedna żółta a druga biała, duży o ciemnym odcieniu brązu fortepian, jeden telewizor, trzy lub cztery stojące lampy i szafę z różnymi grami jak i książkami. Można wspomnieć, że było tam parę osób, które coś robiły.

- Możesz korzystać ze świetlicy codziennie od 8 do 22 na noc was zamykamy dla bezpieczeństwa. Jak już wspomniałam będziesz miała swój pokuj.

Minęłyśmy pokuj i zaczął się korytarz z dużą ilością drzwiach. Stanieliśmy przy ostatnich. Wyciągnęła w fartucha pent kluczy. Otworzyła i weszłyśmy do pomieszczenia. Było takie szare bez żadnego życia. Prawie nic tam nie było. Jedno szpitalne łóżko pościelone staranie białą kołdrą. Wyblaknięte brzozowe biurko na nim stała tylko czerwona lampka, a przy nim czarne rozkładane krzesło, było też biała umywalka i lusterko powieszone nad nim. Gdyby nie okno wszystko wydawało by się złe.

- Usiądź – rozkazała i wskazała na łóżko. Tak zrobiłam jak kazała.

- Wiem, że jest ci ciężko z tym wszystkim z tymi nowymi rzeczami, ale będzie nie długo lepiej. Teraz odpocznij. Musisz się choć chwile zdrzemnąć. Potem wpadnę do ciebie i porozmawiamy o tym wszystkim i o zasadach – uśmiechała się i mnie poklepała po ramieniu, a następnie wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Nic innego mi nie pozostało jak jej się posłuchać i się położyć.

(***)

- Jak się czujesz ? To nowe otoczenie chyba cię troszeczkę przygnębiło ? – zadała mi pytanie ta sama lekarka, która mnie tu przyprowadziła.

- Nie wiem – to pierwsze słowa które dzisiaj wypowiedziałam w tym pokoju – To wszystko jest dla mnie nowe.. – bawiłam się swoimi palcami - boje się tego, że coś może pójść nie tak jak to sobie planuję.. boję się, że wszyscy mnie od trącą na których mi najbardziej zależy i to jedynie przez moją głupotę.

- Nie musisz się tym przejmować masz naprawdę dobrych przyjaciół widać, że zależy im, żebyś wyzdrowiała inaczej by tutaj nie czekali od jakiś pół godziny na ciebie, żeby cię odwiedzić – uśmiechnęła się i położyła swoją rękę na moim ramieniu

- Czyli oni tu są ? – w moim głosie pojawiła się nadzieja – Mogła bym ich zobaczyć ?

- Oczywiście, że tak – wstała – Choć zaprowadzę cię do nich

Tak zrobiłam, chciałam ich zobaczyć. Co z tego, że wyglądam jak jakieś gówno mam nadzieje, że to zrozumieją.. przede wszystkim zrozumieją mnie.

Wyszłam razem z Loren tak miała na imię ta lekarka i skierowałyśmy się do świetlicy, w której będę po raz pierwszy. Gdy weszliśmy zobaczyłam, że niedaleko okna a koło fortepianu siedzi Logan razem z Melisą przy jednym z stolików. Bez wahania podeszłam do nich i ich przytuliłam. W takich chwilach dziękuje ze mam takich przyjaciół jak oni.

- Jak się czujesz ? – pierwsza odezwała się Melisa

- To ja was może zostawię samych na pewno macie dużo sobie do opowiedzenia – uśmiechnęła się i odeszła w stronę jakieś brunetki o piwnych oczach.

- W sumie – usiadłam na krześle koło nich – Nie wiem. To wszystko mnie troszkę przerasta nie sądziłam, że może mnie to spotkać.

- Moje biedactwo – brunetka wstała i mnie mocno przytuliła – Nie wiem co bym zrobiła gdyby coś ci się stało, nie wybaczyła bym sobie tego.

- Dziękuję, że tu jesteście – poukładałam sobie sprawy w głowie i zadałam pytanie – A gdzie jest reszta dlaczego nie przyślij ?

- Chcieli i to bardzo, ale powiedzieli nam, że mogą wejść tylko dwie osoby, wiec wskazali na nas – po raz pierwszy Logan się odezwał od skąd go tu zobaczyłam wcześniej milczał jak grup. Zastanawiało mnie to bardzo. Co kryło się w jego głowie ?

- Może przyniosę z jadalni coś do picia ? – zaproponowała

- Dobrze – pokiwałam głową twierdząco, a brunet nawęd żadnej czynności nie zrobił, ani drgną.

Cisza zagościła po między nami. Dlaczego tak się zachowywały ? Co zrobiłam, że nie chce ze mną gadać jak wcześniej ? To moja wina ? W przyszłości było całkiem inaczej.. zachowywał się tak jak by coś do mnie czuł, a teraz ?

To przez to, że jestem tutaj a nie gdzie powinnam być ?

Chciałam mu to wykrzyczeć prosto w twarz !

Ale jednak powstrzymuje się… i dlaczego ? Czy coś do niego czuje lub czy w ogóle czułam ?

Jedna cząstka podkreślam już na wstępie, że jest ona bardzo mała chciała być przy nim czuć jego obecność, być przy nim gdy jest źle, a ta druga cząstka w ogóle tego nie pragnęła, nie pragnęła zostać tak samo skrzywdzona jak parę miesięcy temu, nie chciała czuć znowu tego bólu.

- Dlaczego się nie odzywasz ? – zapytał

- O to samo chciałam się ciebie zapytać – uśmiechnęłam się sztucznie

- Co jest z tobą ? – zapytał po cicho, a mino to go usłyszałam

- Co ma być ? Siedzę w tym gównie już po uszy – przerwałam – A ty nawęd nie zapytasz jak się czuje. To co zdarzyło się wcześniej było udawane, udawane do tego stopnia, żeby się bawić moimi uczuciami ?

Umilkł, żadne słowo nic chciało przez jego usta wyjść, żeby mi to wyjaśnij

- No powiedz mi to do cholery jasnej ! – wstałam i nachyliłam się nad nim

- Przyniosłam pic… - Melisa postawiła trzy szklanki z białą cieszą na stole, a Logan postanowił wyjść bez słowa – A temu co się stało ? – usiadłam, a zaraz brunetka zrobiła dokładnie to samo – Co się stało ?

- Nic wielkiego.. po prostu chciałam wyjaśnić jedną rzecz, ale on widocznie tego nie chce wyjaśniać

____________________________________________________________________

Witam was <3 Udało mi się napisać kolejny rozdział gdyż mam straszne nudy bo jestem chora, a wena mnie dopisuje ; ) W sumie rozdział chyba taki sobie jest co nie ? Jak myślicie dlaczego Logan tak się zachowuje ? :D

Trochę trzeba was zachęcić do komentowania wiec 8-12 komentarzy nowy rozdział <3

Rozdział 14

*Liz*

Całkowicie straciłam poczucie czasu. Która była godzina ? Jaki był dzień tygodnia ? Kompletna pustka w mojej głowie się czaiła. Czy to oznacza, że jestem już w tym drugim świecie ? W tym lepszym, gdzie wszystko jest na twoje żądanie ?

Trzeba otworzyć oczy i to sprawdzić. Czas się z tym wstawić.

Pierwsze co zobaczyłam to białe ściany. Niebo ? Następnie duże urządzanie i te różne kolorowe kabelki prowadzone do nikogo innego jak do mnie. Wtedy pierwszy raz zobaczyłam swoje ciało. Blade, posiniaczone i po kaleczone. Zdecydowanie niebo tak nie wyglądało.

- Jak się pani czuję ? – czyjś głos wybudzał mnie do normalnego toku myślenia.

Jak się teraz czułam ? Wszystko mnie okropnie bolało. Począwszy od palców, a kończąc na końcówkach włosów. Ból był dziwny. Największy ból był na lewej ręce, nawęd nie miałam odwagi się tam popatrzeć.

W końcu musiałam temu komuś odpowiedzieć na jego zadane pytanie. Odkręciłam się w prawą stronę i zobaczyłam kobietę w białym fartuchu. Wyglądała na około 25 lat, miała blond włosy, a na czubku nosa okulary. Czułam, że jest sympatyczna i miła.

- Jakoś może być – mój głos samą siebie zaskoczył. Był strasznie ochrypnięty. Tak jak bym wydarła się w ciągu ostatnich 24 godzinach. – Wszystko mnie boli. Najgorzej lewa ręka.

- To dla tego, że są świeże rany na niej. Przy uspakajaniu pani jedna lekarka panią niechcący podrapała w miejscu gdzie były rany – powiedziała głośno i wyraźnie.

Uspakajaniu ? Co na miała na myśli ?

- Jak to ? Co zrobiłam ? – mówiłam bardzo cicho przez bolące gardło.

- Zapewne tęgo pani nie pamięta to zrozumiałe przy tej chorobie – chorobie ? Znów zagadkowe słowo – Obudziłaś się dwa dni temu i zrobiłaś niezłe zamieszanie w szpitalu. Musieliśmy cię uspakajać lecz to nie pomogło, dopiero leki zaczęły działać.

- Czyli co jest ze mną ? Przecież czegoś takiego bym nie zrobiła, a przynajmniej bym pamiętała to zdarzenie.

- Powiedziała bym ci wszystko, ale to zadanie nie należy do mnie tylko do twojego lekarza prowadzącego. Przyjdzie do ciebie jak skoczy operacie która wyszła mu pilnie. – zapisała coś w swoim brudnopisie i dodała – Wpadnę do ciebie potem zobaczyć jak się czujesz – na pożegnanie uśmiechnęła się najmilej jak umiała.

*James*

Po raz drugi zadzwonili z szpitala, ze Liz się wzbudziła. Tym razem po dwóch dniach. Znów się cieszyłem z tego powodu, ale tym razem i się bałem tego spotkania z nią. Co jeśli zobaczę ją w tym stanie jak dwa dni temu ? Zagubioną, pełną nerwów, oszołomienia. Nie chce ją w takim stanie widzieć.

Nie zadzwoniłem jeszcze do rodziców, żeby im o tym wszystkim powiedzieć. Teraz los chciał, żebym im powiedział. Nie mam już wyboru, ani ucieczki. Choć myślałem, że jest jeszcze inny sposób, żeby to wszystko rozwiązać, żeby im tego nie mówić, ale po dużym myśleniu tak będzie dla niej najlepiej tak jak i dla nas.

Znów siedziałem przy brązowym biurku, ale tym razem czekałem na lekarza prowadzącego Liz. Musiałem odbyć z nim ponownie rozmowę o chorobie dziewczyny i co będziemy z nią dalej robić. Jako jedyny z rodziny i tu obecny musiałem tu być i zdecydować za rodziców co dalej będzie z moją siostrą. Chce dla niej jak najlepiej. Chce, żeby z tego wyszła.

- Przepraszam, że pan musiał tak długo czekać – znów zobaczyłem tego samego profesora jak się nie mylę pana Garda. Usiadł wygodnie po drugiej stronie biurka – Wypadła mi pilna operacja i nie mogłem jej przełożyć.

- Nic się nie stało rozumiem to – powiedziałem to czując i zastanawiając się jak była trudna ta operacja.

- Wiec może przejdziemy od razu do rzeczy ? – nie odpowiedziałem bo wiedziałem, że to pytanie retoryczne wiec skinąłem głową informując go, żeby kontynuował dalej – Pańska siostra jest chora jak już powiedziałem wcześniej to nie normalna choroba lecz psychiczna, wiec wymaga ona leczenia. Na szczęście to można leczyć. Mało tego, nie wolno pozostawić jej samej sobie, zatem leczenie jest po prostu koniecznością. Razem z moim personelem ustaliliśmy, że najlepszym rozwiązaniem będzie ją przewieść do szpitala psychiatrycznego.

Słuchałem tego uważnie analizując każde wypowiedziane przez lekarza słowo jak by od tego zależało moje życie.

- Jak będzie przebiegało jej leczenie ? Czy jest choć mała szansa, że ona z tego wyjdzie ? – musiałem się wtrącić. Za dużo pytań tłoczyło się w mojej głowie.

- Proszę pana szanse są zawsze w różnych dziedzinach choroby. Liz ma szczęście bo u niej wykryto ją wcześniej wiec jest w pierwszej fazie jej którą można wyleczyć. Co do samego leczenia trzeba kilku czynników miedzy innymi leczenie farmakologiczne, psychoterapia i co najważniejsze wsparcia najbliższych. – przerwał pomyślał coś i kontynuował - Początki są zawsze trudne, bo pacjent nie chce naszej pomocy ani nikogo innego. Nie możemy się podać ona musi wiedzieć, że jest dla kogoś potrzebna. Wie ucieka w inny świat właśnie dlatego, że nie chce akceptować świata rzeczywistego, bo myśli że nikt ją tutaj nie chce że jest nie potrzebna.

- Jakie są objawy choroby ? – musiałem się o to zapytać. Chciałem wiedzieć dokładnie wszystko przez co ona przechodzi

- Częstymi objawami są urojenia i omamy, natłok myśli, rzadziej zaburzenia ruchowe pod postacią stuporu, czyli całkowitego bezruchu, czy też nadmiernej ruchliwości, a nawet pobudzenia. Może również pojawić się dziwaczność w zachowaniu i ubieraniu, pewien manieryzm i stereotypia. Musze panu powiedzieć, że ona może się zmienić. Musi pan być przygotowany nawęd na najgorsze… Zgadzasz się, żeby Liz była przewieziona do tego ośrodka ?

Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Długo się zastanawiałem czy powiedzieć tak, ale dlaczego ? Przecież po tym może być o wiele lepiej i przede wszystkim już nie będzie brała tych narkotyków. Po przemyśleniach i wielokrotnym siebie skarceniu co jest leprze i najlepsze zdecydowałem, że Liz powcina się tam znaleźć. Musiałem jedynie podpisać jeden ważny dokument, że wyrażam zgodę podpisałem go od razu bez żadnego wąchania …
_______________________________________________________________________

Trochę się namęczyłam nad tym rozdziałem bo musiałam sięgnąć do Internetu i trochę poszperać o tej chorobie, żeby się czego kogokolwiek dowiedzieć, ale w końcu sobie z nim poradziłam :D Mam nadzieje, ze nie jest najgorszy, ale opinie już wam zostawiam : )

Widzę, że ostatnio coraz mniej zostawiacie komentarze. Czyli wam się nie podoba mam rozumieć :( 

Pod ostatnim były tylko 3 :(  może zamknę bloga ?

5-8 komentarzy nowy rozdział 

Rozdział 13

*James*

Otworzyłem drzwi jednej z sal szpitalnych. Pierwsze co ujrzałem to białe ściany z niebieskim jednym paskiem. Dużą szafkę z potrzebnymi zapewne lekami. Łóżko, a na nim Liz. Wyglądała jak by normalnie spała, ale tak nie było te wszystkie urządzenia przypięte do niej… przerażały mnie. Podszedłem do niej i ostrożnie cmoknąłem jej czoło. Chwyciłem jej lodowatą rękę i usiadłem na tym nie wygodnym krześle. Bezczynie siedziałem i wpatrywałem się w nią. Dręczyły mnie wyrzuty sumienia. Dlaczego musiałem poruszyć ten pieprzony temat ? Doskonale wiedziałem, że nie chce go dalej ciągnąć. Byłem zbyt uparty, zaślepiony tym wszystkim. Na chama chciałem, żeby od nowa poznała swoich rodziców. Naszych rodziców. Może nie znałem jej, aż tak doskonale, ale chce dla niej jak najlepiej. Przecież jestem jej starszym bratem. Rodzina powinna się spierać. Ja to spieprzyłem. Przeze mnie może nie obudzić się z tej całej śpiączki. To wszystko moja wina…

Co jeśli.. ?

To pytanie przez najbliższe czterdzieści piec godzin mnie prześladowało. Co jeśli naprawdę się nie obudzi ? Co powiem rodzicom ? Przeze mnie ich jedyna córka i żyta z nimi od narodzin-nie to co ja- jest w śpiące, a to wszystko dlatego, że poruszyłem ich temat, wzięła narkotyki, pocięła się i nie wiadomo czy się obudzi. Nie to źle wszystko wygląda. Nawęd nie miałbym odwagi tego powiedzieć, a co dopiero  prosto w ich oczy. Choć będę musiał im to wyznać prędzej czy później. Wiem, że Liz się to nie spodoba, ale nie mam innego wyboru. Musze…

*Tydzień po tym*

Wczoraj Liz się w końcu obudziła. Właśnie do niej jadę, gdyż wczoraj, a dokładniej dziś w nocy się obudziła. Nie mogłem dłużej czekać i wsiadłem w samochód informując wszystkich, że brunetka się wybudzała. Oprócz moich rodziców, tak nie poinformowałem ich o tym wszystkim. Nie miałem odwagi tego zrobić. Wierzyłem ze Liz się obudzi- tak się stało- i będzie jak dawniej.

Stałem na czerwonym świetle. Jak na złość w L.A było dziś strasznie zatłoczone, choć Kidy ono nie jest ? Chyba nie ma takiego dnia. W końcu jakoś dojechałem do szpitala, zajęło mi to prawie godzinę. Wysiadłem z mojego białego audi. Od razu przypomniałem sobie dzień w którym Liz chciała prowadzić moje auto. Nie pozwoliłem jej, prawe o to się pokłóciliśmy przez to, ale teraz jak wyjdzie pozwolę jej.

Uderzyła mnie fala zimna wchodząc do budynku. Nie musiałem długo się zastanawiać gdzie się udać wiedziałem już to dawno. Kiedy dotarłem pod sale trzydzieści trzy wszyscy już tam byli. Melisa, Logan, Kendall i Carlos. Bardzo to doceniałem, że spierają moją siostrę, jestem za to im wdzięczny.

- Co z Liz ? Dlaczego nie wchodzicie do niej ? – byłem szczęśliwy, że brunetka się obudziła, ale ich miny.. mówił same za siebie.. coś się musiało stać.

- James.. – jako pierwsza postanowiła mówić Melisa

- Coś jest nie tak ? – z mojej twarzy znikł uśmiech – Lekarze ją badają dlatego nie można wejść ? – przez okno Sali widziałem chyba z pięciu lekarzy, którzy chodzili w tą i tamtą, ale nie mogłem ujrzeć brunetki.

- Nie do końca – odezwał się Logan

- Ona... przez to wszystko.. ona.. – z ust …. Nie mogło nic wyjść

- Czy ktoś może mi powiedzieć co się dzieje ?!?

Przez okienko ujrzałem Liz… szamotała się. Zamarłem. Widziałem jak kopała nogami, majtała rękami i zapewne krzyczała. Dlaczego? Co jest mojej siostrze? Przeraziłem się. W drzwiach staną lekarz. Był lekko przygarbiony. Miał siwe włosy, a na nosie nosił okulary.

- Czy jesteście rodziną dla tej młodej damy ? Lub macie jakiś kontakt z nimi ?

- Nie.. – odpowiedzieli wszyscy

- To znaczy tak – dokończył za nich Carlos

- Ja jestem jej starszym bratem – powiedziałem wolno i wyraźnie nadal parząc na dziewczynę.

- Mogłabym z panem porozmawiać o Liz ? – zapytał mnie się

- Ta.. tak..- odpowiedziałem po czasie

- Proszę za mną, porozmawiamy w ciszymy miejscu – skazał ręką żebym za nim się udał i tak zrobiłem. Szliśmy wąskim korytarzem przy tym mijając parę zatłoczonych sal. W końcu dotarliśmy do gabinetu. Profesor usiadł przy swoim jasno brązowym biurku i wskazał rękę, żebym siad po drugiej stronie na drewnianym krześle. Tak zrobiłem.

- Widział pan co się dzieje z pańską siostrą ? Ona.. – Zaczął rozmowę jako pierwszy

- Co jest z nią ? Co się stało ? – nie dałem dojść mu do słowa.

- Zazwyczaj staram się nie oszukiwać ludzi. Próbuje im wszystko powoli powiedzieć, nawęd jeśli prawda może zaboleć. Bo w tym zawodzie trzeba starać się mówić paciętom rodziny prawdę.- przerwał na chwile- Ale nie wiem jak to panu powiedzieć. Nigdy jeszcze mi się to nie zdarzyło.- znowu przerwał – Podejrzewamy, że Liz jest chora. To nie jest zwyczajna choroba. To nie jest zaliczana choroba do tej którą widzimy na co dzień. Przed tym kiedy Liz trafiła do nas zażywała jakieś narkotyki ? To nie był jej pierwszy raz kiedy to wzięła ?

- N-Nie.. – wybełkotałem

- Tak podejrzewaliśmy. Narkotyki spowodowały tą chorobę.. wpłynęły na jej podświadomość. To one są wszystkiemu winę, gdyby w porę przestała brać je może do tego by nie doszło, ale nie jesteśmy pewni. Prędzej  czy później mogło to się u niej ujawnić.

- A-ale.. jaka jest to ch-choroba ? – zapytałem się czekając na jak najszybszą odpowiedz.

- Podejrzewamy, że u Liz występuję schizofrenia. Jest to choroba psychiczna. Na tyle jest dobrze, że nie jest to do końca potwierdzone, ale muszę być z panem szczery prawie wszystkie wskaźniki wskazują, ze to jest schizofrenia w pierwszym stopniu, którą można wyleczyć. Tu znów muszę być z panem szczery nie wiele osób wychodzi z tego zdrowych nawęd w tym pierwszym stopniu…

Jak to ? Zamarłem. Moja siostra jest chora psychicznie ?

Dlaczego wcześniej nic nie podejrzewałem ? To wszystko mnie przeraża co. Co jeśli Liz nie wyzdrowieje z niej ? Dopiero co znalazłem moją siostrę, a już muszę ją zegnać ?

P-Pomocy !
____________________________________________________________________

No Hej :) Wiem, że długo nie dodawałam rozdziału, ale miałam problemy z netem, a potem nie mogłam wstawić rozdziału, ale na szczęście już jest rozdział ^^ Wiec co o nim myślicie ? przyznajcie się nie spodziewaliście się tego, że u Liz może być stwierdzona choroba psychiczna ? Tu muszę być z wami szczera co raz bardziej podoba mi się to moje opowiadanie, ale nie wiem co teraz opisać. Jak opisać tą chorobę u niej. Mam nadzieje, że jakoś wyjdę z tego cało :D A co do samego rozdziału jakoś nie spinalnię mi on wyszedł.

P.S. Bym zapomniała w rozdziale mogą wystąpić błędy za które z góry przepraszam. Starałam się ich jak najmniej robić, ale jak zawsze to nie wychodzi.